Þrælar í kvennabúri nútímans

Ég elska gestagang.
Þykir æðislegt að fá til mín skemmtilega gesti og sitja með þeim yfir kaffi, gúmmelaði og góðu spjalli eða kvöldmat, rauðu í glasi og auðvitað góðu spjalli.

Í gær fékk ég þó gesti sem voru hættir að vera velkomnir þegar þeir loksins mættu. Þeir höfðu hringt uppúr hádegi og sagst ætla að kíkja við seinni partinn. Ég var búin að skella bakkelsinu í ísskápinn, hella kaffinu og farin að huga að kvöldmat þegar þau létu loksins sjá sig.
Klukkan 18:15.
Þar sem þau eru 6 var varla um það að ræða að drýgja kvöldmatinn okkar og bjóða þeim í mat. Þau ætluðu líka bara "rétt að kíkja" og voru "nýbúin að borða" þegar þau komu svo ég hafði ekki miklar áhyggjur af þeim. Við fjölskyldan vorum aftur við hungurmörk þegar gestirnir loksins fóru.
Að ganga 21 .

Kokmælt

Stundum - bara til að pína sjálfa mig - þá kíki ég á færslur hjá konum sem hafa haft heppnina með sér í endurvinnslunni.

Ef ég fer aðeins í gegnum sældina hjá einni ágætri bloggarakonu (sem ég samgleðst INNILEGA), þá sé ég að ýmislegt vantar í mitt ástarsamban. Eins og til dæmis:

- ég fer nánast alltaf ein í Bónus og Krónuna og rogast ein heim með pokana
- enginn talar um hvað ég sé falleg (nema ég sjálf)
- ef ég vinn ekki verkin þá vinnur þau engin
- jú hann ræður alveg við pottofn, ef hann NENNIR.... (svona svipað og Helgi Björns hérna um árið)
- hlusta... er það eitthvað sem passar inn í gsm símann?
- engar kúnstir í eldhúsinu, whatsoever
- elda alltaf sjálf og geng oftast frá líka
- jú ég kúri hjá sístækkandi karlmannsbelg (sjá síðar í færslunni)
- veit ekki hvaða bull þetta er með kaffi í rúmið og kokk í eldhúsinu..

Ekki það, ég fór í endurvinnsluna og var nokkuð heppin - en þegar mesti ástarbríminn fór af, fóru kostirnir að breytast í lesti.

Stærsti kosturinn við hann er sjálfsálitið - en núna finnst mér að hann mætti alveg hafa aðeins meiri áhuga á mér en sjálfum sér, allavega stundum.

Hann á fullt af áhugamálum og er ekki háður mér þegar kemur að því að hafa ofan af fyrir sér - núna finnst mér að hann mætti alveg taka mig inn í sín plön, allavega stundum.

Hann var grannur og stæltur - en ég er bara svo góður kokkur (sjá sístækkandi karlmannsbelginn hér að ofan)

Ég er ekki að biðja um vorkunn, enda valdi ég meðvitað fyrir sjálfa mig. Það getur bara verið ógeðslega gott að velta sér upp úr sjálfsvorkunn á meðan maður les svart á hvítu hvað sumir karlar geta verið húslegir. Vona bara að þessir sumir séu jafn góðir í rúminu og minn (þ.e. þegar hann NENNIR)

kveðja
Kokmælt

Það er aldeilis að það hafa fallið niður hjá okkur bloggin kæra Nefmælt.

Þar sem þessi síða var opnuð með það fyrir augum að eigendur hennar gætu fengið útrás fyrir pirring og leiðindi ýmiss konar þá hlýtur þetta að vera með eindæmum jákvæð þróun.

Er það ekki?

Kokmælt

Getur verið að karlmenn og kvenmenn búi ekki í sömu vídd?
Að þeir séu kannski í annarri víd sem bara "óverlappi" víddina sem við konunar byggjum?

Ég held það svei mér þá og ég held líka að þeirra vídd sé bara tvívíð, jafnvel bara einvíð - bara pláss fyrir það sem er beint fyrir framan nebbann. Fyrir framan nebbann er svo alveg ótrúlega fátt því þeir (margir hverjir alla vega) hafa tileinkað sér þann einstaka hæfileika að beina nefinu BARA að því sem þeir hafa einhvern áhuga á.
Svo er spurning hvort þeir séu hreinlega orðnir þróaðri en við konurnar, búnir að þróa með sér hæfileikann til að sjá ekki það sem þá langar ekki til að sjá?

Alveg spurning...

Kokmælt

Æji þú veist, mér finnst ég alltaf vera tuttugogeins. Þrátt fyrir aukinn þroska, aðra gallabuxnastærð. Þrátt fyrir að foreldrarnir verði gamlir, vinirnir eldist og börnin byrji í skóla, finnst mér alltaf jafn ótrúlegt að ég sé búin í menntó.
Mér finnst ungir strákar kannski ekki beint "geðveikt sætir", en mér finnst þeir voðalega krúttulegir og stelst stundum til að kíkja á þá þegar þeir sjá ekki til. Svo skemmtilega slánalegir og óöruggir með sig þó þeir láti eins og þeir eigi heiminn.

Þess vegna finnst mér heldur ekkert skrítið þegar menntaskólastrákarnir eru að laumast til að kíkja á mig í Kringlunni, horfa á eftir mér þegar þeir halda að ég sjái ekki til. Hey, ég er nú einu sinni sjálf rétt skriðin úr menntaskóla.

Ég er alltaf jafn lengi að fatta að þeir eru alls ekkert að horfa á mig. Þeir eru að horfa á unglinginn sem er að labba við hliðina á mér. Ó, hún er víst ekki lengur 10 ára.....

Sjálhverf kveðja
Nefmælt